CIEKAWSKA NIMFA I JEJ KOLEGA MNICHA NIZINNA

PAPUGI: NIMFA I MNICHA NIZINNA

PAPUGI: NIMFA I MNICHA NIZINNA: https://www.youtube.com/watch?v=448sybN7jDY

NIMFA I MNICHA NIZINNA

https://www.youtube.com/watch?v=448sybN7jDY

papuga amazonka bawi się, bardzo mądra

DOBRA STRONA DO ZAROBKU

http://www.ermail.pl/klik/UHdXY2sE

JA ZARABIAM TAK ZA ANKIETE NAWET 20 ZL

ZAPISALAM SIE DO STRONY GDZIE ZA PRZECZYTANIE RMEILA OTRZYMUJE 1 ZL A ZA WYPELNIE NIE ANKIETY DO 20 ZL CHCESZ SPRAWDZIC TO CIE NJIC NIE KOSZTUJE A NA START DOSTAJESZ 20 ZL http://www.ermail.pl/link/mjVcTaNlJAXlCC7N7cCeYJXTN7jAJcCa

STRONA DZIEKI KTÓREJ SPORO ZAROBISZ I NIC NIE MUSISZ ROBIC

http://www.ermail.pl/link/mjVcTaNlJAXlCC7N7cCeYJXTN7jAJcCa

kto i co jaki czas odrobacza swoja papuge-piszcie

jezeli macie jakies pytania odnosnie papug to piszcie chetnie odpowiem

papuga amazonka

KAKADU BIAŁA-ŻYWIENIE, ROZMNAŻANIE ITP

Ciało kakadu białej ma 48 cm długości. Samice ważą około 400 gramów, podczas gdy masa samców osiąga nawet 800 gramów. Samce mają zazwyczaj szerszą głowę i większy dziób niż samice. W okresie dojrzewania tęczówki w oczach samic stają się bardziej czerwone niż u samców.Pióra kakadu białej są w większości białe. Natomiast zarówno górna jak i spodnia powierzchnia wewnętrznej strony krawędzi piór na skrzydłach są żółte. Ptaki te są dobrym kompanem, szybko się przyzwyczajają do opiekuna i to często staje się problemem. Otóż podczas jego nieobecności, ptaki tęskniąc – a pozbawione kompana, czy też z braku zajęcia zaczynają popadać w różne nawyki oraz wyskubują sobie piórka.

Rozmnażanie.

Kakadu biała zakłada gniazda w dziuplach drzew. Samica składa zazwyczaj po dwa białe jaja. Okres wysiadywania trwa około 28 dni. Oboje rodziców wysiaduje jaja. Większe pisklę zazwyczaj dominuje nad słabszym i dostaje od rodziców więcej pokarmu. Młode opuszczają gniazdo po około 84 dniach od wyklucia się z jaj.

Status ochronny.

Chociaż kakadu białe nie znajdują się na liście gatunków zagrożonych, uznane są za bliskie zagrożenia. Ich liczebność obniżyła się na skutek nielegalnego wyłapywania i handlu.

Odżywianie.

W niewoli ptaki te żywimy kukurydzą, słonecznikiem, owsem, pszenicą, orzechami, owocami, warzywami, oraz podajemy sporo zielonek. Powinno też się podawać sporo gałęzi do okorowywania.

Trzymanie w domu.

Utrzymując te ptaki powinniśmy im zapewnić obszerną klatkę a jeszcze lepiej wolierę ogrodową. Jednakże na okres zimy przenosimy je do pomieszczenia ogrzewanego. Ptaki te uwielbiają się kąpać w strugach deszczu, to też utrzymując je w domu powinniśmy je raz na jakiś czas spryskiwać wodą ze spryskiwacza. Utrzymując je w wolierach możemy je trzymać z innymi dużymi ptakami jednakże tylko po za okresem lęgów. Kakadu podczas tego okresu nie znoszą obecności innych ptaków i zaciekle bronią swojego terytorium.

KAKADU BIAŁOCZUBA

Kakadu białoczuba (Cacatua alba) zasiedla wyspy Archipelagu Moluki (Obi, Batjan, Tidore i Ternate). Ta jedna z większych papug osiąga długość około 45 cm. Jest to śnieżnobiały ptak. Jego biały czub ma kształt wachlarza, jest ruchomy i dosyć duży. Dziób jest czarny, nogi szare. Tęczówka oka u samca jest ciemnobrązowa do czarnej, a u samicy (ubarwionej identycznie jak samiec) tęczówka jest czerwono-brązowa.
Chociaż kakadu białoczuba nie należy do rzadkości w swym naturalnym środowisku i w hodowlach, praktycznie niewiele mamy o niej wiadomości. Pomimo tego, że znana jest już od XVIII wieku, łatwo się oswaja i przywiązuje do opiekuna, to jednak nie należy do gatunków lubianych przez hodowców. Dzieje się tak ze względu na jej ogromną wrzaskliwość, chociaż głos ma stosunkowo dźwięczny, jednosylabowy, o brzmieniu fletowym. Nie jest też lubiana ze względu na ogromną niszczycielska siłę swego potężnego dzioba. Zarówno drewno, jak i siatkę drucianą błyskawicznie niszczy, zatem wymaga obszernej woliery zbudowanej z niezwykle trwałego i odpornego materiału.
Papugi tego gatunku są niezwykle drogie. Dzieje się tak dlatego, że ich import z natury obwarowany jest ostrymi przepisami ochronnymi, zaś w hodowlach udało się uzyskać od niej potomstwo zaledwie kilka razy; po raz pierwszy dopiero w roku 1960 w Kalifornii, następnie w 1968 i 1975 roku w Anglii. We wszystkich przypadkach użyto bardzo masywnej skrzynki lęgowej o grubości ścianki 7-8 cm. Według skąpych informacji toki inicjuje samica, która tańczy i przestępuje z nogi na nogę, zachęcając samca do zbliżenia. Samica składa zwykle 2 jaja, które wysiaduje 29-30 dni. Pisklęta w chwili wyklucia mają ok. 3 cm długości i ważą zaledwie 15-18 g. W wieku 8 tygodni są już w pełni upierzone. Dorosły samiec waży 680 g, samica - 620 g. W warunkach hodowlanych żyją bardzo długo; przypuszcza się, że osiągają wiek przekraczający 100 lat. Pewnych wiadomości na ten temat jednak brak.

ARA

rodzaj ptaków z rodziny papugowatych (Psittacidae), zamieszkujących Amerykę Południową. Charakteryzują się dużymi rozmiarami i bardzo długim ogonem, kolorowym upierzeniem oraz dużym, hakowato zakończonym dziobem. Przedstawiciele obu płci wyglądają podobnie. Odżywiają się owocami i orzechami, których skorupę kruszą za pomocą bardzo silnego dzioba, a następnie wydobywają zawartość językiem. Łatwo się oswajają i dobrze współżyją w hodowli z innymi papugami, mogą jednak atakować inne zwierzęta lub obce osoby. Pojedyncze osobniki osiągały w hodowli wiek do 65 lat.
W krajach tropikalnych, a głównie w Ameryce, Afryce i Australii żyje kilkaset gatunków papug. Tym razem zajmiemy się dwiema, chyba najpopularniejszymi, z nich - Arą i Kakadu. Wszystkie papugi charakteryzują się dwiema cechami, które przyczyniły się do tak wielkiej ich popularności - są przepięknie ubarwione i... potrafią lepiej lub gorzej naśladować ludzką mowę. Indianie hodowali te piękne ptaki na długo przed odkryciem Ameryki, a do nas trafiły one z Indii za czasów Aleksandra Wielkiego, wzbudzając podziw i uwielbienie.
Papugi uważa się obok krukowatych za ptaki o najwyższym stopniu inteligencji, ale dostrzec to można jedynie u osobników żyjących z człowiekiem, gdyż na wolności ptaki te niczego i nikogo nie starają się naśladować. To zamiłowanie do 'papugowania' wiąże się prawdopodobnie z nudą, jaką odczuwa ptak zamknięty w klatce, pozbawiony towarzystwa swoich skrzydlatych braci. Poza niewątpliwą inteligencją do mówienia potrzebny jest jeszcze odpowiedni aparat mowy. W tym wypadku papugi są do tego najbardziej przystosowane ze wszystkich zwierząt. Z jednej strony ich gardziel i zakończenie tchawicy oraz mięsisty język umożliwiają artykulację 'ludzkich' dźwięków, z drugiej zaś strony umożliwia to nietypowo osadzony dziób - papugi mają kości górnej szczęki, na której osadzona jest gruba rogowa pokrywa wierzchniej części dzioba, połączone z resztą czaszki za pomocą stawów, nie mówiąc już o możliwości cofania i wysuwania do przodu dolnej szczęki.

Oczywiście, jak to bywa u wszystkich, nie tylko czworonożnych, gatunków, zdarzają się osobniki mniej i bardziej pojętne. Musimy jednak pamiętać, że ptaki nie tworzą zadań, a jedynie je naśladują. Czasem niewielki bodziec kojarzy im się z tym czy innym słowem i wtedy nasz pupil wprawia nas w niemałe zdumienie trafnie reagując odpowiednimi słowami na daną sytuację. I tak pukanie do drzwi wywoła u niej chęć powiedzenia 'proszę, proszę', ale tymi samymi słowami odpowie na pukanie w stół... Z drugiej jednak strony ptak potrafi również odpowiednio zareagować na swoje oczekiwanie (pragnienie) mówiąc 'do widzenia' gościowi którego nie lubi i którego jak najszybciej chciałby 'wyprosić'.

Wielka bystrość papug przejawia się nie tylko w odróżnianiu kobiet od mężczyzn czy domowników od obcych, lecz w ogóle różnych ludzi. Dana papuga nie zawsze jednakowo odnosi się do osób tej samej płci. Przeważnie 'rozważa', zanim się na coś zdecyduje lub coś czyni, czasami jednak z góry objawia do kogoś niechęć, która z czasem nie tylko się nie zmniejsza, ale wręcz potęguje. Biorąc pod uwagę fenomenalną pamięć tych ptaków, starajmy się im nie zajść za skórę! Z drugiej jednak strony, jeśli chcemy nauczyć czegoś naszego pupila, musimy postępować stanowczo, nie zapominając jednocześnie o łagodności i cierpliwości. Wielokrotne powtarzanie danego słowa w skojarzeniu z odpowiednią sytuacją z pewnością da nam wspaniały efekt pedagogiczny. Papugi potrafią nie tylko naśladować słowa, zdania czy melodie, ale również otaczające nas dźwięki - gwizd czajnika, dzwonek telefonu czy sygnał SMS, wywołując tym niezłe zamieszanie w domu.

 Chyba najmilszą w hodowli jest kakadu. Ciekawość jej dorównuje pamięci. Na podkreślenie zasługuje również silna indywidualność i oryginalność każdego osobnika. Niemalże nie można znaleźć dwóch ptaków tego gatunku o takim samym usposobieniu. Kakadu łatwo i serdecznie przywiązuje się do człowieka. W zachowaniu jest mniej nieobliczalna niż inne papugi, ale bardzo wrażliwa na dobre traktowanie. Dopiero przykre doświadczenia czynią ją przykrą i złośliwą. Zwykle jednak obwieszcza swoje przywiązanie opiekunowi w najróżniejszy sposób - pozwala się gładzić, nadstawia głowę gdy widzi, że chce się ją pieścić, wręcz podsuwa pióra pod ręce.

Jednak wyrazem uczuć u papug są nie słowa, lecz ich oczy. Wszelki stan podniecenia wyraża się u tych ptaków w bardzo szybkim rozszerzaniu się lub zwężaniu źrenic. Powtarzające się wahania wielkości źrenicy nakazują ostrożność, gdyż to oznacza, że ptak jest w najwyższym stopniu wzburzony i gotów do ataku. Im większa jest źrenica, tym bardziej zadowolona i radosna jest papuga. Nastroszenie piór na szyi i głowie jest również oznaką gniewu, a u niektórych gatunków (na przykład u ary) dodatkowo następuje zaczerwienienie skóry twarzy. Obcując więc z naszym pupilem na co dzień, nie wierzmy jego słowom - raczej jego ciału!

Hodowla dużych papug w domu nie jest zbyt trudna pod warunkiem, że możemy zapewnić naszemu pupilowi odpowiednio dużo miejsca - niedopuszczalne jest trzymanie tak dużego ptaka w małej klatce, bez możliwości rozprostowania skrzydeł. Papugi na wolności żywią się głównie pokarmem roślinnym, a dodatkowo także owadami i innymi zwierzątkami; my możemy je karmić gotowymi mieszankami urozmaicając je owocami i świeżymi gałązkami drzew owocowych.

Pamiętajmy, aby nie kupować papug z niepewnych źródeł. Ptaki te często pochodzą z przemytu, a takie osobniki nie dość że są obiektem przestępstwa, ale, co istotne, mogą być nosicielami niezwykle groźnych dla człowieka chorób. Kupujmy papugi tylko od doświadczonych hodowców lub w sklepie.

 
ARA
Ara ararauna czy ara zwyczajna nalezy do rodziny papug właœciwych. Zamieszkuje Amerykę Południowš , od Panamy do północnego Paragwaju i Brazyli. Mieszka w wilgotnych dzunglach. Większa od niej jest tylko ara hiacyntowa(anodorhynchus hyacinthinus). Rozrózienie płuci jest nie mozliwe gołym okiem. Nie którzy twierdzš ,ze mozna odróznić po wielkoœci dzioba (samiec ma większy). Nalezš one do najinteligentniejszych ptaków. Łudzie obcinajš im lotki by "nie uciekły" ,a przy okazji oszpeca się je tym. Nie którzy przywišzujš papugi do stojaka łańcuszkiem. Jest to bardzo głupi pomysł , poniewaz gdy ptak poderwie się to moze nawet złamac sobie noge (to bardzo często się dzieje). Optymalne wymiary klatki dla jednego ptaka to :

-Podstawa 100 cm na 150 cm
-Wysoka 150 cm.
Żywienie
Ary, podobnie jak większoœć papug, muszš dostawać mieszankę złożona z różnychgatunków nasion. Oprócz słonecznika, który ary bardzo chętnie zjadajš, muszš byćkarmione różnymi gatunkami orzechów oraz kukurydzš, kardi, konopiami, sorgiem,grykš, dari itp. Ważnym składnikiem ich karmy jest chude mięso, ponieważ wiemy,że w naturze często plšdruja gniazda mniejszych ptaków. Oczywiœcie podajemygotowane kurze jaja. W ten sposób ary przyjmujš bardzo ważne białka pochodzeniazwierzęcego. Bardzo wazne dla ar sš owoce (jabłka,gruszki, banany itp.) i warzywa (marchew, ogórek, sałata, itp.). Owoce iwarzywa powinny stanowić 1/3 ich całkowitej diety. Oprócz tej klasycznej karmymożemy dodawać araraunon moczone i skiełkowane nasiona. Do tego celu najlepiejnadajš się nasiona roœlin stršczkowych. Dla ar wielkie znaczenie ma duża iloœćœwieżych gałęzi do obdziobywania, ponieważ kora drzew zawiera szeregmikroelementów, które dla organizmów ptaków sš bardzo istotne jak i zcierania dzioba.Sprawš oczywistajest również wystarczajšcš iloœć œwieżej wody, a w miesišcach letnich- regularnezraszanie papug. Nieodzownym uzupełnieniem diety ar sš także różne witaminowe imultiwitaminowe zestawy np. kamień wapienny. Istniejš takze specjalne witaminy w formie proszkuktóry wsypuje się do nasion (przyczepia się ) http://www.lusi.omg.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=31&Itemid=28 zapraszam na ten link aby zobaczyć "skład pokarmu dla ararauny"

Rozmnazanie

Rozmnozenie tych ptaków to nie łatwa sprawa. Pierwszš trudnoœcia jest dobranie pary. Najlepiej jest gdy ptaki dobiorš się same ale w tym wypadku trzeba mieć kilka ptaków (najlepiej by były to młode ptaki które wychowujš się razem). Papugi te dojrzewaję w wieku około 6-8 lat. Aby para przystšpiła do lęgów trzeba im zamieœcić budke o wymiarach 70-70-100 cm. Na budke bardzo dobrze nadaję się dębowa beczka przewrócona na bok. Budka musi mieć otwór wejsciowy do budki o œrednicy 25 cm. Co roku ararauny poprawiaję domek i totez trzeba co roku zmieniać domek na nowy. Na dno budki powinno się wyłozyć 10-centymetrowš warstwę spróchniałego drewna wierzbowego,które papugi będš rozdrabniać i przygotowywać gniazdko. W naszym kraju ararauny podchodzš do lęgów w okresie zimy. Gdy samica duzo czasu spędza w budce oznacza to ,ze za niedługo zniesie jajka. Kilka dni przed wylęgiem daje się papugš specjalny pokarm. Gdy pisklęta się wyklujš dorosłe zjadajš ten pokarm w duzych iloœciach. Jeœli zobaczymy ,ze rodzice nie karmiš jekiegoœ pisklaczka trzeba w tedy je wyjšc i samemu je wykarmić. Pisklaki opuszczajš budke po tzrech miesišcach i zaczynajš jeœć same (naœladujš rodziców) ale i tak sš dokarmiane. Około dwa miesišce póŸniej zaczynajš fruwać i wyglšdajš prawie tak samo jak rodzice(sš mniejsze).

Hodowla

Hodowla tych papug jest bardzo trudna ,jest przeznaczona dla wparawionych hodowców papug...By hodować te papugi trzeba mieć przedewszystkim duzš ilosć miejsca dla nich, spore œrodki finansowe (samo kupienie to wydatek ale pienišdze jakie trzeba na nie wydać na utrzymanie ich w zdrowiu i dobrej kondycji tez nie jest mały),a najwazniejsza rzecza w ich hodowli jest to ,ze czeba miec bardzo duzo czasu na nie. Poniewaz potrzebuja one bardzo duzo miłoœci i "ciepła rodzinnego". Papugi te potrzebuja doskonałych warunkow do latania,aby mogły prawidłowo sie rozwijac i latać. Do tych papug trzeba bardzo dozo mówić aby nie czuły się samotne (to jest bardzo wazne). Klatka powinna być tylko po to by mogła w niej spać, gdyz powinna cały czas tatać i być poza niš. Bywajš tez wyjaki...Niektóre papugi wolš siedziec w kaltce lub na niej niz latać. Najlepszym rozwišzaniem jest woliera zewnętrzna ,ale jeszcze lepszym jest wewnętrzna.

Ara zielonoskrzydła

Ara zielonoskrzydła (Ara chloroptera) pochodzi z tropikalnych dżungli Ameryki Środkowej i Południowej. Bytując w gąszczach dżungli, poszczególne osobniki z grupy tych papug utrzymują pomiędzy sobą łączność głosową. Ary gniazdują w dziuplach. Samica znosi 2-4 jaj i wyłącznie ona wysiaduje je przez 25-28 dni. Po osiągnięciu 13 tygodni życia młode ptaki opuszczają gniazdo, ale jeszcze przez miesiąc są karmione przez rodziców, dojrzewają w wieku 2 lat. Są ptakami długowiecznymi; żyją około 70 lat. Pożywieniem tych papug są rożne owoce, nasiona, orzechy, chętnie ogryzają też świeże zielone gałązki.
Ary zielonoskrzydłe szybko się oswajają i łatwo uczą naśladować ludzką mowę. Są też mniej krzykliwe niż inne duże papugi. Są więc ptakami chętnie hodowanymi zarówno w hodowlach amatorskich, jak i w ogrodach zoologicznych. W warunkach ZOO dość często się rozmnażają.
 

NIMFA

Hodowcy tego rodzaju papug zgodnie twierdzą, że jest to sama przyjemność. Papużka nimfa jest uważana za jednego ze zdecydowanie najbardziej inteligentnych ptaków, który szybko dostosowuje się do zupełnie nowych warunków otoczenia, jakie panują na przykład w domach prywatnych. Młode samce ze sporą łatwością potrafią nauczyć się słów i innych zasłyszanych dźwięków, a nawet całych melodii. Papuga nimfa jest ptakiem pozwalającym się oswoić, dlatego też szczególnie polecana jest do hodowania w domu. Oswojenie polega na tym, że ptak wykonuje polecenia swojego opiekuna. Taka tresura oczywiście zajmuje sporo czasu, ale daje równocześnie wymierne, zauważalne efekty.
Papugi nimfy o wiele częściej się wspinają niż fruwają, ale nie znaczy to, że ich klatka ma być niewielka. Jej minimalne wymiary to 120 x 60 x 100 cm. Jeśli klatka będzie zbyt mała, będzie krępować ruchy ptaka. W klatce papugi powinno znaleźć się poidełko i karmidełko. Zarówno karmę, jak i wodę dla papugi należy regularnie uzupełniać. Na dno takiej klatki wysypać należy czysty, biały piasek. Dwie żerdzie o średnicy od 15 do 18 mm powinny zostać umieszczone mniej więcej w połowie wysokości klatki. Będą one pozwalać ptakom na zajmowanie takiej pozycji, aby nie musiały one czubkiem i ogonem dotykać sklepienia, albo dna klatki. Jeśli wybierzemy zbyt małą klatkę dla papugi nimfy musimy liczyć się z tym, że ptak może mieć niedomagania fizjologiczne. Klatki papugi nimfy, podobnie jak i innych ptaków hodowlanych, nie powinny być narażone na wielogodzinne przebywanie na słońcu. Nie należy ich także umieszczać w łazience czy w kuchni. Optymalnym miejscem na usytuowanie klatki jest pokój, w którym przebywamy, bowiem papuga nimfa nie przepada za życiem w samotności. Każda zaniedbanie ze strony hodowcy papugi nimfy może spowodować poważne schorzenie ptaka, albo nawet doprowadzić do jego zdechnięcia.

Jeszcze przed zakupem ptaka i wszystkich niezbędnych w domu elementów, takich jak klatka, powinniśmy rozważyć wszystkie za i przeciw. Trzeba powiedzieć, że hodowanie papugi nimfy powinno wiązać się z odczuwaniem przez nas przyjemności, ale z drugiej strony, wszelkie nasze działania w tym względzie powinny być nakierowane na zapewnienie papudze długiego, zdrowego i szczęśliwego życia. Jeśli papuga będzie w odpowiedni sposób pielęgnowana, pożyje nawet 20 lat.
Należy sobie odpowiedzieć na szereg pytań, które pozwolą podjąć decyzję, czy rzeczywiście chcemy mieć w domu papugę nimfę i jesteśmy w stanie zapewnić jej odpowiednie do życia warunki. Do pytań tych zalicza się:

Czy jesteśmy w stanie i chcemy wziąć pod swoją opiekę papugę nimfę? (czy posiadamy odpowiednie warunki zdrowotne, finansowe i czasowe, czy możemy poświęcić papudze swoją uwagę)

Czy nikt z domowników nie ma alergii na pierze?

Czy w trakcie naszych wyjazdów będziemy mieli kogoś, kto podejmie się opieki nad papugą?

Czy jesteśmy gotowi rzucić palenie? (papugi są wrażliwe na dym papierosowy)

Papuga nimfa to z natury bardzo towarzyski ptak, dlatego też jeśli hodujemy w domu jednego osobnika, powinniśmy mu poświęcić maksimum naszej uwagi. Potrzebuje on kontaktu z człowiekiem, aby dobrze się rozwijać. Po pewnym czasie ptak staje się ufny, ale aby do tego doprowadzić, potrzeba wiele cierpliwości i zaangażowania, a w szczególności – poświęcenia mu sporej ilości czasu. Nie każdy będzie mógł sobie na to pozwolić. Oswajanie papugi trwa i trzeba być na to w pełni przygotowanym, za to rezultaty oswajania są na ogółu bardzo satysfakcjonujące.
Jeśli już podejmiemy ostateczną decyzję o zakupie papugi nimfy, powinniśmy wiedzieć, że przez pierwsze dni wymaga ona spokoju i ciszy. Należy ją zostawić w klatce, dobrze zaopatrzonej w karmę i wodę, które będą ustawione w spokojnym miejscu. Nie powinno się zwracać na papugę zbyt wiele uwagi, bowiem nadmierna troska i opiekuńczość ze strony nowych opiekunów, może zestresować i po prostu wystraszyć ptaka. W konsekwencji, może on dostać biegunki. Jeśli tylko papuga się uspokoi, objawy biegunki miną. W przypadku, gdy biegunka nie ustąpi w ciągu 24 godzin, należy profilaktycznie zgłosić się do lekarza. Przez pierwsze dni od zakupu, papuga najprawdopodobniej będzie wszystko obserwować i oswajać się z otoczeniem. Można ją podglądać dyskretnie, pozostając w pewnej odległości od klatki. Jeśli tylko poczuje się bezpiecznie, sama będzie dążyć do nawiązania kontaktu z człowiekiem.
Jeśli zakupimy bardzo młodego ptaka, jest on w stanie przyzwyczaić się do swojego nowego opiekuna w ciągu pierwszych 6-12 tygodni. Jeśli zamierzamy trzymać papugę nimfę z innymi ptakami, wówczas będziemy potrzebować ku temu dużej klatki lub woliera. Co ciekawe, jeśli w naszym domu przez kilka godzin dziennie nie ma nikogo, czas oczekiwania na nasz powrót papugi powinniśmy uzupełnić cichą muzyką.

Jeśli nasza papuga zachowuje się spokojnie i pobiera z ręki pokarm, można ją śmiało wypuścić z klatki. Swobodne loty po domu będą na pewno potrzebne wtedy, gdy papuga mieszka w małej klatce. Jest to konieczne dla utrzymania jej w dobrej kondycji. Dzięki swobodnym lotom nie stanie się ona ociężała i otyła. Możliwość latania po pokojach dodatkowo wpływa na poprawę samopoczucia papugi i w decydujący sposób przyczynia się do długiego i zdrowego życia ptaka. Po raz pierwszy na swobodny lot można pozwolić papudze po upłynięciu około 2-3 tygodni od pojawienia się jej w naszym domu, czyli po okresie przyzwyczajenia się ptaka do otoczenia. Przed wypuszczeniem papugi z klatki należy zapewnić jej maksimum bezpieczeństwa. Przede wszystkim, nie wolno otwierać klatki papugi nimfy, jeśli są odsłonięte okna, Ptaki intuicyjnie kierują się w stronę światła i mogą zderzyć się z niewidoczną dla nich szybą. Nawet gdy ptak już przyzwyczai się do przestrzennych ograniczeń pokoju, ten środek ostrożności powinien być stosowany rutynowo. Nie można gotować ani stawiać gorących naczyń tam, gdzie lata papuga, bowiem może ona doznać poważnych poparzeń i innych urazów.
Nie należy zapominać o tym, że papugom mogą zaszkodzić niektóre rośliny. Jeśli pozwalamy ptakowi na swobodne loty musimy liczyć się z tym, że będzie on podskubywać kwiatki i inne rośliny, co może stanowić dla niego wręcz śmiertelne zagrożenie. Do roślin, które mogą zaszkodzić papudze po spożyciu zalicza się takie gatunki jak: alocasia (alokazja), agawa, aloes, amarylis, anturium, azalia, asparagus (szparag), araceae (obrazkowate), akacja, alanda, anturium, arnika, barwinek, bieluń dziędzierzawa, bieławinka czerwona (sporysz), bez czarny, bieluń, bukszpan, bluszcz, cebulica dwulistna, chryzantema, ciemiernik, cis, difenbachia, dziędzierzawa, drzewo koralowe, dracena, figowiec, fiołek alpejki, filodendron, fikus, goździk skalny, geranium, gwiazda betlejemska, hiacynt, hortensja, hoja (woskownica), irga, jałowiec wirginijski, jemioła,jaskier pstry, jaśmin, kalia, kąkol, kliwia, konwalia majowa, krokus, kroton, koniczyna białoróżowa, lawenda, laurowiśnia wschodnia, ligustr, mahonia, mak lekarski, męczennica, miłek wiosenny, mirt, mango, mostera, naparstnica purpurowa, narcyz, niecierpek balsamiczny, oleander, ostrokrzew, paproć, pierwiosnek, ponętlin, papirus, przypołudnik, pokrzyk wilcza jagoda, rafidofora, rododendron, rycynus, różanecznik, sansewieria, świbka, storczyki, tojad, wilczomlecz, wawrzynek wilczełyko, woskownica, zantedeskia, zawilec narcyzowy, żywotnik. wiciokrzew, zawilec, zimowit jesienny, złotokap.
Powinniśmy potrafić zidentyfikować rośliny, które są toksyczne dla papug. Do karmienia ptaków można używać wyłącznie tych, które nie są skażone żadnymi chemikaliami czy też odchodami dzikiego ptactwa. Pamiętać należy, że w celu wyeliminowania chwastów i innych niepożądanych roślin na poboczach dróg stosuje się silnie trujące herbicydy i chemikalia, a więc zrywanie gałęzi i roślin z tych terenów może być śmiertelnie niebezpieczne dla papugi nimfy. Dodatkowo, powinniśmy zachować daleko idącą ostrożność przy podawaniu zielonej sałaty, zwłaszcza pochodzącej z niewiadomego źródła, gdyż może być ona intensywnie pędzona nawozami sztucznymi. Nie wolno także pozwalać papudze na zjadanie pestek owoców: śliwki, wiśni, czereśni, moreli, brzoskwini itp., ponieważ zawierają one trujące związki.
 Jak widać, hodowanie w domu papugi nimfy nie jest proste, a więc podjęcie takiej decyzji nie powinno być pochopne. Powinniśmy mieć wystarczająco dużo wolnego czasu, aby zająć się należycie papugą. Inaczej będzie ona chorować i wieźć niezbyt przyjemne życie w zamknięciu.

GWAREK

Charakterystyka

Wygląd zewnętrzny

Ma lśniąco czarne upierzenie (z wyjątkiem białych plam na skrzydłach), żółte wyrostki skórne na szyi oraz pomarańczowe nogi i dziób.

Rozmiary

długość ciała ok. 30 cm

Głos

Na wolności odzywa się różnymi głosami. Jest ptakiem mimetycznym – posiada duże zdolności naśladowania różnych dźwięków, w tym ludzkiej mowy, w związku z czym jest cenionym ptakiem hodowlanym. Przewyższa pod tym względem papugi. Co ciekawe, w warunkach naturalnych nie naśladuje jednak nigdy głosów innych gatunków, a jedynie śpiew gwarków z sąsiedztwa.

Zachowanie

Towarzyski i hałaśliwy. Poza sezonem lęgowym przebywa w małych grupach.

Środowisko

Lasy tropikalne.

Pożywienie

Żywi się owocami (zwłaszcza figami), pączkami roślin, nektarem kwiatowym oraz owadami. Żeruje na drzewach.

Lęgi

Gniazdo

W dziupli, wyściełane gałązkami, trawą i piórami. Chętnie wykorzystuje opuszczone dziuple dzięciołów.

Jaja

Składa zwykle 2–3 jaja.

Gracula religiosa

Status i ochrona

Na wolności gwarki stają się coraz rzadsze ze względu na intensywne, nielegalne odłowy ptaków na sprzedaż.

AMADYNA WSPANIAŁA- ROZWÓJ PISKLĄT

1-2 dzień.Pisklęta dobę po wykluciu, nie mają piór, zrośnięte powieki.

Rodzice na zmianę siedzą na pisklakach, karmiąc młode.
Pisklęta mają błyszczące, wypukłe niebieskie brodawki po obu stronach dzioba, które emitując światło pomagają rodzicom znaleźć głodne dzioby ich dzieci w ciemności.
Młode amadyny są bardzo delikatne dopóki nie uzyskają upierzenia.
4-5 dzień. Pisklęta są wyraźnie większe niż po wykluciu.
Z budki słychać wyraźne coraz głośniejsze nawoływanie o pokarm.
Z każdym dniem pisklęta stają się coraz silniejsze.
6-7dzień. Rodzice nie strudzenie karmią pisklaki, które rosną szybko.
Jasnoróżowa barwa skóry piskląt, przybiera barwę koloru szaroniebieskiego.
W siódmym dniu samica na noc nie siadła już na pisklaki.
Pierwsza noc bez ciepła rodziców.
8-9 dzień. Pojawiły się szare pterylia na grzbiecie i skrzydłach piskląt.
Pisklaki otworzyły już oczka.
10-11 dzień. Na skrzydłach zaczęły się rozwijać rurkowate pochewki.
Dzięki obfitemu karmieniu pisklęta przybierają na wadze i rozwijają się w błyskawicznym tempie.
12-13 dzień. W miarę wydłużania się pochewek piór zaczynają się wyłaniać lotki.
16-17 dzień. Apteria (pasy nagiej skóry) między pteryliami zaczynają zanikać przykrywanie rozsnącymi piórami.
18-19 dzień. W gnieździe zaczyna robić się ciasno.
20-21 dzień. Pisklaki są w pełni opierzone.  Zaczynają wystawiać głowy z budki zaglądając za rodzicami, głośno ich nawołując.
22-23 dzień. Z budki słychać głośne trzepotanie skrzydeł pisklaków. Pisklaki zaczynają sobie radzić siedząc na bocznych krawędziach koszyczka w budce. Często zaglądając poza budkę.
24 dzień. Dzień w którym pisklaki po kolei zaczynają wyfruwać z budki.
27 dzień.Pisklaki na noc przez kilka dni powracały do budki. Nadal żebrzą o karmienie i stopniowo uczą się samodzielności, próbując naśladować rodziców w łuskaniu ziaren, które w większości spadają na dno klatki.
W 28 -30 dniu rodzice po woli zaczynają lekceważyć ich żebranie o pokarm, pisklaki zaczynają sobie radzić same. Rodzice przygotowują się do następnego lęgu.
60 dzień. Ptaki są wielkości rodziców, o szaro zielonkawym zabarwieniu. Młode ptaki posiadają charakterystyczne ubarwienie: głowa, boki i kark są szare, a pióra na plecach, skrzydłach i ogonie w kolorze zielonych oliwek. Ubarwienie od spodu ciała jest jasnobrązowe. Nogi i stopy są lekkie brązowe.
94 dzień. Ptaki stopniowo zaczynają nabierać barw i się wypierzać.
120 dzień. Przybierają barwy dorosłych osobników.

AMADYNA WSPANIAŁA-LĘGI

Jeśli posiadamy kilka ptaków w jednej wolierze, ptaki połączą się w pary same, jest to zauważalne, ponieważ ptaki siedzą blisko siebie i wspólnie szukają miejsca na gniazdo. Samiec adoruje samicę, napuszając swoje piórka na klatce piersiowej, po czym wyciąga głowę do góry i skacze rytmicznie w jednym miejscu, śpiewając swoją cichą, miłą dla ucha melodię, a ta nie przegania go, jest zainteresowana jego umizgami i odpowiada mu pocierając swoją główką o żerdkę, na której siedzi. Najlepiej takie dobrane już pary przełoży do klatek przeznaczonych na lęgi, gdyż w wolierce ptaki będą sobie wzajemnie przeszkadzać, zaglądając sobie do budek, wychodzić z budek i odganiać wścibskie osobniki. Takie zachowania przeszkadzają w prawidłowym wysiadywaniu jaj, aczkolwiek takie lęgi są możliwe i uwieńczane sukcesem. Wszystko zależy jakie mamy pomieszczenie, ile w nim ptaków i ile rozwieszonych gniazd.
Kopulacja ptaków odbywa się w budce, jednak, kiedy ptaki nie będą jej miały, a będą bardzo pobudzone do lęgów, samiec potrafi siąść na samicę na żerdce, lub w ozdobnych roślinkach, którymi przyozdobimy klatkę czy wolierę. Wbrew powszechnie panującej opinii, że amadyna jak nie dostanie budki nie będzie kopulować nie jest to jednak prawdą. Niejednokrotnie widziałam kopulację amadyn na żerdce, a jajka były składane gdzie się trafiło, nawet w pustym baseniku na wodę.Amadyny w naturze zakładają gniazda w wydrążonych pniach drzew, dlatego zamknięta budka z małym otworem wlotowym jest dobrym pomieszczeniem na wylęg dla tych ptaków, jak również specjalne przygotowane na ten cel wydrążone łupiny kokosa. Do budki wkładamy trochę materiału na gniazdo, zawijając je o dłoń formujemy delikatne gniazdko, a resztę wieszamy w dostępnym miejscu dla ptaków, które zbudują sobie gniazdo dla przyszłego potomstwa. Do budowy gniazda dobrym materiałem jest włókno kokosowe. Nie podajemy sztucznych włókien, nitek, włosów czy wiór.
Samica składa 3-6 białych jaj. Inkubacja rozpoczyna się od zniesienia przez samice ostatniego jajka, wyjątkowo zdarza się, że ptaki zasiadają po zniesieniu pierwszego jaja, a w mojej hodowli miałam przypadki rozpoczęcia inkubacji po zniesieniu 3 jaja (podczas znoszenia 6 jaj). Inkubacja trwa 14 dni, jaja wysiaduje w dzień samica na zmianę z samcem, natomiast w nocy siedzi samica. W mojej hodowli zdarzyła się jednak sytuacja, że samiec był tak zaabsorbowany lęgami, że większość dnia właśnie on siadał na jajkach lub zasiadał obok samicy w gnieździe.
Młode często wykluwają się jednocześnie, lub w odstępie kilku godzinnym.
Około 9-10 dnia życia piskląt, matka zaczyna noc spędzać poza budką i rodzice wchodzą do budki na karmienie, jednak na poniższym opisie już w 6 dniu życia piskląt samica zaczęła spędzać noc poza budką. Pisklaki są już większe i mimo, że nie posiadają jeszcze piór, ogrzewają się wzajemnie. Tutaj należy również nie zapomnieć o zwiększonym okresie świetlnym w czasie lęgów, który powinien wynosić 14-15 godzin w celu dobrego wykarmienia młodych przez rodziców. Młode opuszczają gniazdo po około 24 dniach, przez kilkanaście jednak dni jeszcze powracają na noc do budki. W tym czasie matka samica zaczyna powoli szykować się do następnych lęgów i zauważyć można wówczas, że młode ptaki więcej karmi na żerdkach ojciec, a matka skutecznie próbuje je odgonić od siebie, stając się czasami nawet agresywna.
Ptaki są dość wrażliwe na ingerencję, dlatego w okresie lęgów powinniśmy jak najmniej interesować się klatką i ograniczyć się tylko do podania pokarmów, może się zdarzyć, że rodzice przerwą inkubację lub przestaną karmić młode. Nigdy nie powinno być takiej sytuacji, że zganiamy ptaka z jajek, czy pisklaków, a do kontroli gniazda tylko i wyłącznie należy przypilnować moment, kiedy ptaki zmieniają się lub na chwilę wyjdą z budki, o ile posiadamy budki zewnętrzne. Zdarzają się sytuacje, że ptaki mogą z gniazda wyrzucić np. jedno dniowe pisklę, wtedy, jeśli pisklak żyje można do gniazda spróbować ponownie wsadzić młode. W naturze tak się dzieje, że gdy ptaki czują się zagrożona porzucają swoje gniazda. W naszych hodowlach ptaków możemy spotkać się z podobnymi sytuacjami, ptaki wyrzucają czy porzucają swoje młode. Z obserwacji wynika, że gdy ptaki czują się zagrożone, czy niepewne, potrafią wynieść z budki swoje młode lub porzucić potomstwo. Dlatego tak ważne jest, by w czasie lęgów ptakom zapewnić spokój, a niestety dość często są to błędy popełniane przez ludzi, którzy nabywając parę tak bardzo cieszą się sytuacją złożenia przez samicę jaj, że z tej radości bardzo często kontrolują gniazdo jak i dużo czasu spędzają przy gniazdujących ptakach. W swojej hodowli mam wybitnie wrażliwą samicę, która bardzo się interesowała podczas lęgów każdym ruchem w pomieszczeniu, a ponieważ ptaki mam w jednym z moich pokoi przy każdym hałasie w pokoju samica schodziła z jajek, by sprawdzić, co się dzieje na zewnątrz i tak dwa lęgi były nieudane. Przerwy w wysiadywaniu zbyt długie, co powodowało ziębnięcie jaj, a na koniec zaczęła wyrzucać część jajek. Pewien hodowca papug doradził mi, bym zasłoniła klatkę jakimś materiałem, co też zrobiłam i odtąd skończyły się problemy. Samica czuła się bezpieczna a inkubacje kończyły się pomyślnie.
Miałam również sytuację porzucenia młodych już przez zupełnie inną samicę, a było to dla mnie długo oczekiwane ptaki, bo po samcu, na którego potomstwie mi szczególnie zależało, a jego namalowanym obrazkiem rozpoczyna się mój artykuł. Dzień po wykluciu młodych, padł ojciec piskląt, samica posiedziała w gnieździe jeszcze kilka godzin na pisklętach nie karmiąc ich, po czym porzuciła swoje potomstwo, niczym się nie przejmując latała po klatce, mimo cichych popiskiwań młodych. Pisząc o tym chciałam zwrócić uwagę jak czasami bardzo potrafią być ptaki czułe na różne sytuacje, które dzieją się wokół nich i jak ważne jest umiejętne podejście do zapewnienie ptakom spokoju w czasie lęgów.
W wieku około 8-10 tygodni młode amadyny rozpoczynają pierwsze w swoim życiu pierzenie zwane pierzeniem juwenalnym u ptaków, aby w wieku 4-5 miesięcy uzyskać szatę dorosłego osobnika. Zdarza się jednak, że to pierzenie może potrwać dość długo, czasami nawet do 9 miesiąca. W mojej hodowli trafił mi się tylko jeden osobnik, który tak długo przechodził pierwsze pierzenie. Amadyny wspaniałe dojrzałość płciową uzyskują w wieku 9 miesięcy, chociaż po uzyskaniu dorosłego upierzenia mogą przejawiać zainteresowanie osobnikiem przeciwnej płci, jednak nie powinno się im dać możliwości na zbyt wczesne lęgi. Zbyt młode samice mogą nie mieć dobrze rozwiniętego układu rozrodczego, co może być dla nas, a w szczególności dla ptaka przykrymi konsekwencjami. Tutaj chciałam też nadmienić, że młode niewybarwione jeszcze samce już w wieku 3 miesięcy potrafią tokować, kiedy to jeszcze dobrze nie rozróżniamy płci młodych, tokowanie samca więc pomaga w określeniu płci jeszcze nie wybarwionego ptaka.
Para potrafi wyprowadzić od dwóch do czterech lęgów w ciągu roku, jednak nie powinno się dopuszczać do 4 lęgu, ponieważ ptaki są już bardzo wyczerpane.

AMADYNA WSPANIAŁA- HODOWLA

W tej chwili jest to ptak bardzo popularny w domowych hodowlach jak i rozmnażany dla handlu, występujący z dużą liczbą mutacji.
Obecnie te bardzo piękne ptaki są całkowicie udomowione, akceptują inne ptaki jak również potrafią się przyzwyczaić do obecności właściciela. W mojej hodowli jedna z moich amadyn z wiekiem z zainteresowaniem przygląda się mi, gdy podchodzę do woliery, po czym sfruwając na żerdkę skubie mnie dziobem przez kratkę woliery.
Utrzymanie i hodowla amadyny wspaniałej, wbrew powszechnej opinii nie jest wcale bardzo trudna. Ptaki są wrażliwe na przeciągi i gwałtowne spadki temperatur, dlatego dobrze jest, jeśli temperatura w naszym pomieszczeniu jest mniej więcej taka sama, bez gwałtownych wahań. Należy przy tym zadbać o wilgotność w pomieszczeniu, zwłaszcza w okresie grzewczym. Wilgotność można podwyższyć poprzez proste nawilżacze powietrza. Ja swoje pomieszczenie oprócz tego wyposażyłam w miniaturowy ozdobny wodospad, który wyposażony w pompkę wprowadzał wodę w obieg, zmieniając przy tym poprzez parowanie wody klimat w pomieszczeniu, który bardzo sprzyjał ptakom.
Jedną z chorób, na którą amadyna wspaniała jest bardzo wrażliwa, to mikroskopijne roztocza , które pasożytują w układzie oddechowym ptaka, czasami przez wiele lat w formie ukrytej.Ptaki powinny mieć jak największe pomieszczenie. Bardzo często czytamy o wymiarach klatek dla amadyn wspaniałych, które na wielu stronach określane są w małych wymiarach, chciałabym napisać, że ptaki w takich klatkach bardziej skaczą z żerdki na żerdkę niż fruwają. Zachowanie tych ptaków jest zupełnie inne, niż w dużych pomieszczeniach. Początkowo sama miałam ptaki w trochę większych klatkach, po przełożeniu do witryny 220 x 150 zobaczyłam, czym rożni się zadowolony, wesoły ptak, od zwykłej egzystencji w małej klatce. Ptaki przetrzymywane w małych klatkach nie mają dobrej kondycji, wyćwiczonych skrzydeł i siły na większy lot. Codziennie moim ptakom otwieram drzwi witryny i zaczynają robić okrążenia po pokoju wracając do swojej witryny, którą uważają za bezpieczne miejsce, przy tym po ptakach nie widać zmęczenia.

AMADYNA WSPANIAŁA - ŻYWIENIE

Podstawą  w żywieniu są różne gatunki prosa (suche, mokre ziarna, smakowe ziarno, kiełki).
Moje ptaki jedzą różne odmiany prosa, oraz kanar. Od jednego młodego hodowcy usłyszałam, że jego amadyny wspaniałe nie jedzą czerwonego prosa, jednak czerwone odmiany ziarna zawierają więcej witamin. Ptakom należy zaoferować nasiona mniszka lekarskiego, przetartą marchew, słodkie jabłko, zieleninę (mniszek lekarski, gwiazdnica), kostki wapienne, zmielone skorupki kurzych jaj, witaminy i minerały, od czasu do czasu wodę posłodzoną miodem (1 łyżeczka na 250 ml). Wiszące kłosy prosa są dla nich prawdziwą wielką atrakcją. Niektórzy hodowcy podają larwy mączniaka, zwłaszcza w okresie karmienia młodych, jednak moje ptaki nigdy nie chciały tego pobierać, a tylko bawiły się wyrzucając larwy poza klatkę lub na jej dno.
Wydaje się, że amadyny mają większe zapotrzebowanie żywieniowe na jod. Niewystarczająca ilość jodu w diecie często powoduje łysienie amadyn wspaniałych. Większość witamin i składników mineralnych uzupełniana jest w jod. Jeśli jednak to okaże się niewystarczające, dietę można uzupełnić o wodorosty, algi morskie, spirulinę, które są bogatym składnikiem jodu, a same preparaty można zakupić w sklepie ze zdrową żywnością lub sklepach zielarskich.
Dietę swoich ptaków uzupełniam również w zarodki pszenne, pyłek kwiatowy, węgiel drzewny, kości mątwy, mieszankę jajeczną (zwłaszcza w okresie lęgowym nie powinno jej zabraknąć) a o ich właściwościach można przeczytać w wątku dodatki żywieniowe. Moje ptaki otrzymują jeszcze przetartą marchew i jabłko, natomiast nie gustują w tych potrawach i nie jest to chętnie zjadane. Dietę uzupełniam również w zioła i susze.

AMADYNA WSPANIAŁA

Amadyniec
	amadyniec
Zasięg występowania

Amadyniec, amadyna wspaniała (Erythrura gouldiae) – gatunek ptaka z rodziny astryldowatych (Estrildidae). Występuje w północnej Australii. Ze względu na swój wygląd jest chętnie hodowana w klatkach. Wskutek importu tego ptaka z naturalnego środowiska jego liczba malała, aż znalazł się na czerwonej liście IUCN 2003. Obecnie w Australii handel tymi ptakami jest zakazany.

Cechy gatunku

Samiec jest ubarwiony intensywniej od samicy i ma dłuższy ogon. Kark i wierzch ciała są zielone, kark jaśniejszy. Czoło oraz pióra dookoła dzioba są w zależności od mutacji np. czarne, czerwone, pomarańczowe, lub w innych kolorach, a za piórami na czole jest (też zależnie od odmiany) turkusowy pasek. Pierś jest od fioletowej po granatową, czasami też biała, a brzuch jest od żółtego do pomarańczowego. Pokrywy nadogonowe i podogonowe są turkusowe, a sam ogon jest czarny. Nogi są jasnopomarańczowe do różowych. Zakończenie dzioba jest czerwone.

Wymiary

• długość ciała: 11,5-14 cm
• masa ciała:10-13 g

Biotop

Sawannowy las tropikalny i otwarte przestrzenie z wysokimi trawami, drzewami w pobliżu zbiorników wodnych. Często występują w dużych stadach liczących nawet do 1000 ptaków. Pożary lasów są dla nich dużym zagrożeniem.

Pożywienie

Nasiona traw, a w okresie lęgowym także owady.

Lęgi

Samiec tokuje, pusząc pióra na piersi. Samiczka składa od 3 do 6 jaj, które mierzą ok. 18^[4]mm wysokości i są całkiem białe. Inkubacja trwa 14 dni. Samica wysiaduje jaja w nocy, samiec za dnia. Gdy te ptaki wysiadują, nie należy im przeszkadzać, bo mogą opuścić jaja lub pisklęta. Młode otwierają oczy w ok. 8 dniu od wyklucia. Zaczynają opuszczać gniazdo 24 dni po wykluciu, ale wyglądają jak ich rodzice dopiero po ok. 3 miesiącach. W niewoli mogą wyprowadzić w ciągu roku nawet 4 lęgi, ale nie powinno się do tego dopuścić, bo po takiej ilości czasu poświęconego tylko i wyłącznie pisklętom ptaki są już bardzo zmęczone.

WSZYSTKO O MNICHA NIZINNA

Mnicha nizinna

Systematyka

Mnicha nizinna (Myiopsitta monachus) – gatunek ptaka z rodziny papugowatych (Psittacidae) pochodzącej z Ameryki Południowej, obecnie introdukowany w wielu rejonach świata. Szeroko rozpowszechniony na terenach zurbanizowanych. W niektórych krajach uważany za szkodnika upraw. Obok aleksandretty obrożnej jest to najlepiej przystosowany do chłodnego klimatu gatunek papugi. Mnichy budują wielkie, zbiorowe gniazda na drzewach lub słupach energetycznych i oświetleniowych. Bywają trzymane jako zwierzęta domowe. Wyhodowano kilka odmian kolorystycznych.

Taksonomia

Mnicha nizinna to jedyny przedstawiciel monotypowego rodzaju Myiopsitta. Wyróżnia się 4 podgatunki: M. m. monachus, M. m. calita, M. m. cotorra i M. m. luchsi. Ten ostatni często jest klasyfikowany jako osobny gatunek – mnicha górska (Myiopsitta luchsi). Nazwa łacińska monachus jest rodzajem męskim rzeczownika "mnich" w łacinie.

Cechy gatunku

Ubarwienie

W stanie dzikim typowe umaszczenie jest zielono-szare z niebieskimi końcówkami skrzydeł i pomarańczowym dziobem. Szare są: czoło, policzki oraz pierś. W wieku dorosłym na piersi samców pojawia się ciemniejszy wzór. Reszta ciała (z wyjątkiem niebieskich lotek pierwszorzędowych) jest zielona, przy czym zewnętrzne strony ud są jasnozielone lub żółtawe. W niewoli wyhodowano kilka odmian kolorystycznych, np. białą (albinotyczną), lutino (żółtą), cynamonową i niebieską.

Wymiary

• długość ciała: ok. 29 cm
• rozpiętość skrzydeł: ok. 45 cm
• masa ciała: ok. 90-150 g

Samice nieco mniejsze od samców ale rozróżnienie płci jest bardzo trudne bez badań. Jednakże skrzydło samca ma długość 155 mm, a samicy 151 mm.

Długość życia

15-20 lat. W niewoli niekiedy nawet 30 lat.

Pożywienie

Żywią się różnymi nasionami, jagodami i innymi owocami, młodymi pędami i kwiatami drzew oraz owadami i ich larwami. W okresie lęgowym ważnym składnikiem są nasiona ostów.

Występowanie

Mnicha nizinna

Naturalny zasięg występowania obejmuje obszary Ameryki Południowej o klimacie subtropikalnym i umiarkowanym (gł. Argentyna, Paragwaj, Urugwaj, Boliwia oraz południowy skrawek Brazylii). Gatunek został introdukowany w wielu rejonach świata i obecnie żyje dalej na północ Brazylii a także w Puerto Rico, na Bermudach, Bahamach, w ośmiu stanach USA, Wielkiej Brytanii, Hiszpanii, na Gibraltarze, w Belgii, Izraelu i Japonii. Na niektórych obszarach uważany za poważnego szkodnika upraw. Dobrze się przystosowała do życia w miastach.
W stanie naturalnym mnicha zamieszkuje niezbyt zwarte tereny lesiste. Dogodne warunki znajduje dla siebie na plantacjach eukaliptusów. Liczne populacje występują na terenach zurbanizowanych gdzie występuje obok gołębi czy szpaków. Obok aleksandretty obrożnej jest to najlepiej przystosowany do chłodnego klimatu gatunek papugi. Zdziczałe kolonie występują w Nowym Yorku,New Jersey , w stanie Waszyngton oraz Rhode Island.

Lęgi

Mnicha jest jedyną papugą budującą gniazda. Inne gatunki wykorzystują dziuple i jamy. Co więcej, są to zbiorowe gniazda służące całej kolonii. Budują je z długich (do 60 cm) i odpowiednio grubych (5-10 mm) patyczków. Najpierw powstaje jedno kuliste gniazdo a następnie inne osobniki dobudowują do niego kolejne z osobnymi wejściami. Takie konstrukcje przekraczają niekiedy 3 m średnicy i masę ponad 200 kg. Czasami wybudowanie takiego gniazda trwa nawet 3 miesiące. Poza sezonem lęgowym służą ptakom jako miejsce noclegu. Zazwyczaj takie gniazdo mieści się na szczycie drzewa, słupa energetycznego czy oświetleniowego.
Okres lęgowy trwa od listopada do marca. Samica składa 1-11 białych jaj, które wysiaduje przez 22-26 dni. Pisklęta są w gnieździe przez ok. 6 tygodni. W tydzień po opuszczeniu gniazda samodzielnie zdobywają pokarm.

Hodowla

Podstawowe wymagania

Mnicha nizinna jest bardzo rozmowna, ale żeby nauczyć ją mówić trzeba z nią spędzać dużo czasu. Nie nadaje się do trzymania w domu w klatce, gdyż jest bardzo hałaśliwa. Woliera powinna być zbudowana z metalu, gdyż te ptaki niszczą drewniane i plastikowe elementy. Najlepiej trzymać je w grupie od 3-5 par. Są stosunkowo odporne na zimno i mogą przebywać na zewnątrz cały rok, jeżeli zapewnimy im ochronę przed wiatrem, deszczem i śniegiem. Jednak w czasie naprawdę mroźnych zim lepiej będzie im we wnętrzu. Wolierę powinno się zaopatrzyć w powieszoną pod sufitem półkę, aby mogły tam zbudować swoje gniazda. W marcu należy im wrzucać do woliery patyczki. Zdarza się, że wyprowadzają 2 lęgi w roku.

amazonka kurika o imieniu Julian

moja amazonka kurika

MIŁOŚNICY PAPUG - amazonka kurika gatunki i opisy

Środowisko naturalne Amazonki

W Ameryce Środkowej i Południowej żyje ponad 140 gatunków papug, co stanowi 40 % wszystkich gatunków na świecie. Zarówno gatunki duże jak też barwnie opierzone dowożone były do Europy od stuleci. Pierwsi zaczęli je sprowadzać Hiszpanie i Portugalczycy.
Międzynarodowy handel papugami osiągnął niewiarygodne rozmiary w połowie XX wieku. Na przykład w 1971 roku przywieziono do USA ponad 230 tysięcy dużych papug. Podpisanie Konwencji Waszyngtońskiej ograniczyło częściowo legalny handel, wzrósł jednak handel nielegalny. Sporo ptaków przemycanych jest przez turystów, a przede wszystkim przez zorganizowane gangi przemytnicze. Ta procedura przyczyniła się w pewnym stopniu do wyginięcia 6 gatunków i 2 podgatunków południowoamerykańskich papug, 25 gatunków i 3 podgatunki są zagrożone, a kolejne 15 gatunków należy do rzadkości.
W największym stopniu zmniejszyły się populacje amazonek. Z dziewięciu gatunków żyjących na Wyspach Karaibskich, pięć jest zagrożonych, jeden występuje niezwykle rzadko, a populacje trzech pozostałych nieustannie maleją.
Za najbardziej zagrożony gatunek uważa się amazonkę niebieskoskrzydłą Amazona pretrei (vittata). Na wyspach Porto Rico, Vieques i Culebra amazonki niebieskoskrzydłe zamieszkiwały nizinne lasy i zarośla mangrowe, które od XIX wieku były systematycznie wycinane. W latach 1930-31 papugi te występowały już tylko na północnym wschodzie Porto Rico w chronionym skrawku tropikalnego lasu, na zboczach pasma górskiego Sierra de Luquilla. W końcu lat pięćdziesiątych doliczono się około 200 osobników tego gatunku, w październiku 1968 roku 19 osobników, a rok później tylko 16. W 1969 roku zaczęto opracowywać specjalny projekt ochrony amazonek niebieskoskrzydłych. Zaobserwowano, że okres rozrodczy gatunku trwa od lutego do czerwca, ptaki gniazdują w dziuplach dużych drzew, których jest stosunkowo niewiele, a w zniesieniu znajdują się najczęściej 2-3 jaja. Zauważono także, że drzewa te wycinane są niekiedy przez amatorów miodu dzikich pszczół. Okazało się jednak, że największe szkody wyrządzał niewielki drapieżnik podobny do kuny. Pustoszył gniazda amazonek niebieskoskrzydłych, wybierał jaja i pisklęta i sam w nich zamieszkiwał. Zaczęto więc zawieszać budki lęgowe w odległości około 20 metrów od gniazd amazonek. Budki te były preferowane przez owe drapieżniki, które chętnie w nich zamieszkiwały i odpędzały ze swojego rewiru inne zwierzęta drapieżne zagrażające gniazdującym amazonkom niebieskoskrzydłym. W ten sposób udało się zwiększyć ich szczątkową populację z 13 sztuk, których doliczono się w 1975 roku do 28 sztuk w roku 1978, mimo że gniazdowały tylko 3 lub 4 pary.
Na wyspie Dominika na Małych Antylach żyją dwa gatunki, którym również grozi wyginięcie. Są to: amazonka cesarska Amazona imperialis oraz amazonka dominikańska Amazona arausiaca. Pierwszy z nich zamieszkuje lasy na zboczach gór, drugi występuje w lasach deszczowych. Masowe wycinki lasów i odłów ptaków spowodowały, że na początku lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku żyło na wyspie około 75 amazonek cesarskich i około 250 amazonek dominikańskich. Niestety tylko niewielka część obszaru, na którym występują te gatunki, leży na terenie parku narodowego.

 Hodowla

Jeśli pielęgnujemy jedną amazonkę możemy umieścić ją w klatce z mocnego materiału o wysokości 50-70 cm. Mocujemy w niej jedną lub dwie mocne żerdzie z twardego drewna, które często zmieniamy. Naczynia na wodę i pokarm powinny być ciężkie i twarde. Oswojoną amazonkę codziennie wypuszczamy z klatki, aby mogła polatać po pokoju. W tym momencie nasza obecność jest konieczna, ponieważ ptak swoim silnym dziobem może wyrządzić poważne szkody w bardzo krótkim czasie.
Te niezwykle sympatyczne i kontaktowe ptaki mają jeszcze jedną nieprzyjemną cechę. Często bardzo głośno krzyczą, co może być uciążliwe dla domowników i sąsiadów. Na pomyślny rozród amazonek ma wpływ wiele czynników. Przede wszystkim powinniśmy posiadać dobraną parę złożoną z akceptujących się wzajemnie ptaków o korzystnych genetycznych właściwościach (dobre wysiadywanie jaj, troskliwe karmienie piskląt, niezabijanie potomstwa). Zestawienie pary jest utrudnione, bowiem osobniki obojga płci niczym się nie różnią. Płeć można określić przy pomocy endoskopu lub w wyniku analizy DNA.