wtorek, 17 grudnia 2013

WSZYSTKO O MNICHA NIZINNA

Mnicha nizinna





Mnicha nizinna
Systematyka




























Mnicha nizinna (Myiopsitta monachus) – gatunek ptaka z rodziny papugowatych (Psittacidae) pochodzącej z Ameryki Południowej, obecnie introdukowany w wielu rejonach świata. Szeroko rozpowszechniony na terenach zurbanizowanych. W niektórych krajach uważany za szkodnika upraw. Obok aleksandretty obrożnej jest to najlepiej przystosowany do chłodnego klimatu gatunek papugi. Mnichy budują wielkie, zbiorowe gniazda na drzewach lub słupach energetycznych i oświetleniowych. Bywają trzymane jako zwierzęta domowe. Wyhodowano kilka odmian kolorystycznych.

Taksonomia

Mnicha nizinna to jedyny przedstawiciel monotypowego rodzaju Myiopsitta. Wyróżnia się 4 podgatunki: M. m. monachus, M. m. calita, M. m. cotorra i M. m. luchsi. Ten ostatni często jest klasyfikowany jako osobny gatunek – mnicha górska (Myiopsitta luchsi). Nazwa łacińska monachus jest rodzajem męskim rzeczownika "mnich" w łacinie.

Cechy gatunku

Ubarwienie
W stanie dzikim typowe umaszczenie jest zielono-szare z niebieskimi końcówkami skrzydeł i pomarańczowym dziobem. Szare są: czoło, policzki oraz pierś. W wieku dorosłym na piersi samców pojawia się ciemniejszy wzór. Reszta ciała (z wyjątkiem niebieskich lotek pierwszorzędowych) jest zielona, przy czym zewnętrzne strony ud są jasnozielone lub żółtawe. W niewoli wyhodowano kilka odmian kolorystycznych, np. białą (albinotyczną), lutino (żółtą), cynamonową i niebieską.
Wymiary
  • długość ciała: ok. 29 cm
  • rozpiętość skrzydeł: ok. 45 cm
  • masa ciała: ok. 90-150 g
Samice nieco mniejsze od samców ale rozróżnienie płci jest bardzo trudne bez badań. Jednakże skrzydło samca ma długość 155 mm, a samicy 151 mm.
Długość życia
15-20 lat. W niewoli niekiedy nawet 30 lat.

Pożywienie

Żywią się różnymi nasionami, jagodami i innymi owocami, młodymi pędami i kwiatami drzew oraz owadami i ich larwami. W okresie lęgowym ważnym składnikiem są nasiona ostów.

Występowanie


Mnicha nizinna
Naturalny zasięg występowania obejmuje obszary Ameryki Południowej o klimacie subtropikalnym i umiarkowanym (gł. Argentyna, Paragwaj, Urugwaj, Boliwia oraz południowy skrawek Brazylii). Gatunek został introdukowany w wielu rejonach świata i obecnie żyje dalej na północ Brazylii a także w Puerto Rico, na Bermudach, Bahamach, w ośmiu stanach USA, Wielkiej Brytanii, Hiszpanii, na Gibraltarze, w Belgii, Izraelu i Japonii. Na niektórych obszarach uważany za poważnego szkodnika upraw. Dobrze się przystosowała do życia w miastach.
W stanie naturalnym mnicha zamieszkuje niezbyt zwarte tereny lesiste. Dogodne warunki znajduje dla siebie na plantacjach eukaliptusów. Liczne populacje występują na terenach zurbanizowanych gdzie występuje obok gołębi czy szpaków. Obok aleksandretty obrożnej jest to najlepiej przystosowany do chłodnego klimatu gatunek papugi. Zdziczałe kolonie występują w Nowym Yorku,New Jersey , w stanie Waszyngton oraz Rhode Island.

Lęgi

Mnicha jest jedyną papugą budującą gniazda. Inne gatunki wykorzystują dziuple i jamy. Co więcej, są to zbiorowe gniazda służące całej kolonii. Budują je z długich (do 60 cm) i odpowiednio grubych (5-10 mm) patyczków. Najpierw powstaje jedno kuliste gniazdo a następnie inne osobniki dobudowują do niego kolejne z osobnymi wejściami. Takie konstrukcje przekraczają niekiedy 3 m średnicy i masę ponad 200 kg. Czasami wybudowanie takiego gniazda trwa nawet 3 miesiące. Poza sezonem lęgowym służą ptakom jako miejsce noclegu. Zazwyczaj takie gniazdo mieści się na szczycie drzewa, słupa energetycznego czy oświetleniowego.
Okres lęgowy trwa od listopada do marca. Samica składa 1-11 białych jaj, które wysiaduje przez 22-26 dni. Pisklęta są w gnieździe przez ok. 6 tygodni. W tydzień po opuszczeniu gniazda samodzielnie zdobywają pokarm.

Hodowla

Podstawowe wymagania
Mnicha nizinna jest bardzo rozmowna, ale żeby nauczyć ją mówić trzeba z nią spędzać dużo czasu. Nie nadaje się do trzymania w domu w klatce, gdyż jest bardzo hałaśliwa. Woliera powinna być zbudowana z metalu, gdyż te ptaki niszczą drewniane i plastikowe elementy. Najlepiej trzymać je w grupie od 3-5 par. Są stosunkowo odporne na zimno i mogą przebywać na zewnątrz cały rok, jeżeli zapewnimy im ochronę przed wiatrem, deszczem i śniegiem. Jednak w czasie naprawdę mroźnych zim lepiej będzie im we wnętrzu. Wolierę powinno się zaopatrzyć w powieszoną pod sufitem półkę, aby mogły tam zbudować swoje gniazda. W marcu należy im wrzucać do woliery patyczki. Zdarza się, że wyprowadzają 2 lęgi w roku.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz